Wenn’s still in einem wurd…

M’r het so de Indruck, dàss de Àdvent vun Johr züe Johr siner Chàràkter verliert un immer üsserlicher wurd, dàss de Rummel züenemmt un d’Lit àls ràtloser uf Wihnàchte züegehn.

M’r het sich dràn gewehnt, dàss es um uns erum immer hektischer züegeht un mer pauselos g’fordert werre, dàss sich Spànnunge un Konflikte in derre Zit breit màche, d’heim un drüsse in de Welt.

Es isch àwwer nitt ze spot. Wenn m’r mit sich selwer züer Rüej kommt, noh sieht m’r d’Welt un ’s Läwe mit àndere Auwe, wenn’s still in einem wurd, noh erfàhrt m’r, dàss Gott nitt im Lärm un Spektàküläre isch.

Die Erfàhrung het de Elijàs àm Berri Horeb gemàcht (1.Kinni 19,11-18). Gott isch nitt im Sturm, im Erdbewe odder im Fiir g’sinn, àwwer im sànfte Süüse vum Wind.

D’Àdventszit gibt uns d‘Geläjeheit, d’Stille widder ze àchte un d’Lärmquelle àbzeschàlte. Nitt noch meh renne, nitt noch meh jäschte, àwwer rüejig werre, bi sich selwer ànkomme.

„Noh erscht“, schriibt de Pàter Pius Kirchgessner, „werre mer d‘Ànkunft vum Herr Jesüs erläwe kenne un d’Wihnàchte, derre mer entgejegehn, àls stilli un heiligi Nààcht erfàhre, àls Fescht vun de Lieb un vum Fridde.“

Daniel Steiner