Vun de Kripf züem Berri Tabor…

Dert owwe uf ’em Berri Tabor g’schieht’s. De Herr Jesüs “stràhlt”, odder àndersch g’sààt: e “Stràhlkràft” geht vun ihm üs. Er isch glicklich. M’r het de Indruck: Er steht mit sich selwer in ere hàrmonische Verbindung. Sin Glick kommt nitt vun ung’fähr. Zwei G’stàlte sinn näwe ihm erschunne: de Moses und de Elijàs. De erscht steht fer de Rüef vun Frejheit üs jedere Form vun Sklàverej un Fronàrweit! De zweit steht fer de Kàmpf geje jedi Form vun Religion àls Tyrànnej un Gewàltherrschàft. Ich glaub, dàss diss Jesüs züem Stràhle gebroocht het. Do isch sini Freid! Er weiss jetz, dàss er diss witerschfiehre soll, wàs de Moses un de Elijàs de Mensche mit uf de Wäj genn hàn: de Wille frej ze sinn, sich vun kenere Màcht ze unterdrucke lonn, sich geje d’fàlsche Getter ze stelle. Wer ’s Evàngelium durichblättert, merikt sofort: Dodezüe rüeft Jesüs sini Jinger uf, die vun d’sellemols un die vun hit. Jeds vun uns soll diss zu eijener Sàch màche, uf sini Àrt un sini Wiis. De Petrüs, de Jàkobüs un de Johànnes, Jinger, wie de Herr Jesüs mitgenomme het uf de Berri, welle drej Hitte böje. Sie mechte d’Stund vum Glick bewàhre, unter Dàch un Fàch bringe. E menschliches Ànleje, wo àwwer nitt hàltbàr isch. ’s Glick kànn m’r nitt zementiere, fer ewig feschtlaje. Àwwer glicklich sinn – dodràn kànn m’r schàffe. Dezüe brücht m’r ken Zauberstàb. Mer hàn’s Evàngelium, mer hàn e Herr, wo uns inlàdt, ihm noochzefolje. Fer diss müess m’r sich Zit lonn, mànchmol au àbwàrte, bis dàss ’s Läwe e nächschter Schritt vorgibt.

Daniel Steiner