Hàndlànger…

Àn de Müür vun de Gunstetter Kirich hänkt e Jesüs üs Sàndstein… ohne Ärm un Bein. Wàs m’r sieht, bringt e wesentlichi Dimension vun sinere Himmelfàhrt züem Üsdruck.

Mer denke àn diss, wàs er, de Herr, vor sim Àbschied sine Jinger g’sààt het: „Ihr werre mini Zeje sinn… bis in de letscht Winkel vun de Welt.“

So isch sini Himmelfàhrt fer d’Jinger e nejer Ànfàng. Un diss gilt au fer uns. Mer hàn de Uftràà im Herr sin Werik in unserer Zit furtzesetze. Es isch àn uns, in sim Nàmme ze hàndle.

Mer kenne e Hauch Himmel spierbàr werre lonn, wenn mer vun unserem Glauwe un unsere Hoffnung redde.

Mer sinn ingelàde unsere Blick uf unseri Berüefung, B’stimmung un Sendung ze richte, denn mer hàn de Uftràà, Liecht vun de Welt un Sàlz vun de Erd ze sinn, un so au Hàndlànger.

Durich uns will Jesüs hit in de Welt gejewärtig sinn. So g’sähn, isch d’Himmelfàhrt e Ufforderung züem Zeugnis. Wie’s heisst im e Gebätt üs ’em 14. Johrhundert:
„Chrischtüs het ken Händ, numme unseri Händ, fer sini Àrweit hit ze düen. Er het ken Fiess, numme unseri Fiess, fer Mensche uf siner Wäj ze fiehre. Chrischtüs het ken Lippe, numme unseri Lippe, fer Mensche vun ihm ze verzähle. Er het ken Hilf, numme unseri Hilf, fer Mensche uf sini Sit ze bringe.“

Daniel Steiner