Wenn ich àlli Sproche vun de Mensche redde dät, sogàr d’Sproch vun de Engel, un hätt ken Lieb züe de Müetersproch, noh wärt ich e Gong, wo drehnt odder e Trummel, wo ràsselt.
Wenn ich prophezeje kennt, àlles wisse dät, wenn ich e stàriker Glauwe hätt, dàss ich Berri versetze kennt, un hätt ken Lieb züe de Müetersproch, noh dät ich numme läärs Stroh dresche un wärt soviel wie nix.
Un wenn ich àlles, wàs ich b’sitz, verdeile dät, de Dod in de Flàmme uf mich nemme dät, un ich hätt ken Lieb züe de Müetersproch, noh wärt àlles ummesunscht…
Wie mer Kinder sinn g’sinn, do hàn mer se gereddt in jedem Hüs. Jetz wo mer älter sinn, stelle mer fescht: Sie geht so làngsàm üs.
Wàs mer hit sähn, isch trieb un unvollkomme. Doch wenn m’r au singt uf àlle Teen, unseri Sproch geht hien. Es gibt unseri Stimm. Die sààt: Es isch nitt so schlimm. Nooch Herbscht un Winter, gibt’s e Friehjohr fer unseri Sproch. Mit Stimm un Inschtrüment schenkt se uns witersch Freid un Hoffnung. Sie bliit trotz àllem unseri lieb, wàrm Müetersproch.
Daniel Steiner