De Kinni un de Bettler

Uf eme Rundgàng durich sini Hauptstàdt het e Kinni e Bettler àngetroffe. „Wenn dü mir ebbs genn witt“, het de Bettler züem Kinni g'sààt, „noh müesch dü dich àn mini Bedingung hàlte.“
De Kinni het dem Mànn in d'Auwe gelüejt un g'spiert, dàss er e stàriki Üsstràhlung het. Eijeàrtig! Tàtsächlich isch der Bettler gàr ken Bettler g'sinn, àwwer e Sufi-Mystiker. Diss het de Kinni nitt g'àhnt. 
„Wàs meinsch dü mit Bedingung?“, het de Kinni g'fröjt. De Bettler het g'àntwort: „Ich nemm din Àlmose numme àn, wenn's dir gelingt, miner Bettelnàpf bis züem Rànd ze fille.“ 
„Wie kommsch dü denn uf d'Idee, dàss ich diner klein Bettelnàpf nitt voll kriej?“ het de Kinni schàrf g'fröjt. De Bettler het gelächelt un g'sààt: „Es isch besser, wenn ich dich wàrn, ebb dàss dü's prowiersch.“ 
De Kinni isch nejgierig un wietig worre. Er het sim Wesir befohle: „Màch denne Bettelnàpf voll!“ De Wesir het e Säckel voller Edelstein in de Bettelnàpf geworfe. 
Noh isch ebbs Seltàmes pàssiert. D'Edelstein sinn im Bettelnàpf so schnell verschwunde, wie de Wesir se ningeworfe het! 
De Kinni het siner Verstànd verlore. Er isch bereit g'sinn, sin gànzes Kinnireich ufs Spiel ze setze. Et het im Wesir Order genn. Der het noch meh Edelstein g'holt, immer meh, bis dàss d'Schàtzkàmmer läär isch g'sinn. 
Àm End isch de Kinni genau so àrm wie de Bettler g'sinn. Er het sich vor 'em Bettler verneigt. „Ich hàb dich beleidigt“, het er g'sààt. „Vergib mir! Un ebb dàss dü gehsch, verrot mir, wenn's beliebt, 's G'heimnis vun dim Bettelnàpf! Wie kommt's, dàss àlli mini Schätz in ihm verschwunde sinn?“ 
De Bettler het gelàcht un g'sààt: „Ich hàb de Nàpf üs 'em selwe Stoff gemàcht, üs dem 's menschliche Ego gemàcht isch. 's Ego kànn nie genüe krieje. Wàs immer dü ihm gibsch, es verschwindt. Es isch hàlt nie zefridde.“

Ditscher Verfàsser unbekànnt
Iwwersetzung un Veràrweitung: Daniel Steiner